این یک چپق نیست؟!

هویت دوپاره
اینگونه است که زمان نمیتواند مونالیزا را در دل تاریخ گم کند ، مونالیزایی که حالا "نام دار" است. هنرمند هم برای رستگار کردن اثرش تن به خشونت ذاتی فرم میدهد و اثرش را نام دار میکند ، این نام دست و پای اثر را گره میزند و همزمان آنرا به ظهور میرساند. بیننده هم در مواجه با اثر به میانجی این "نام دار شدگی" به دنیای ذهنی هنرمند وارد میشود . و از یک سو در قفس نام بال میگشاید و از دیگر سو به میانجی تفسیر تلاش میکند قفس را بشکند.

نقاشی رنه ماگریت با عنوان "این یک چپق نیست" این فرایند نامگذاری را به چالش میکشد ، تماشاگر در حال تماشای اثری است که هم زمان نام اثر هم است .او میخواهد که پیش داوری و اسسنتاج ذهنی بیننده و ارتباط نام و خود اثر را مساله دار کند و بر این نکته مهم تاکید کند که اثر هنری اثری است کاملا گشوده ، گشوده به هر تاویل و تفسیر و مستعد برای هر گونه نام گذاری، اثر هنری پس از زایش برای هر بیننده تله ای است که چشم او را به دام می اندازد و ذهن او را دعوت به نام گذاری میکند.