نیکی کریمی از خودش دفاع می‌کند!

نیکی کریمی از انتخاب‌ها ی سال‌های اخیرش و فعالیت در عرصه‌های کارگردانی، عکاسی و ... دفاع می‌کند

این روزها حسابی سرش شلوغ است. همزمان با افتتاح نمایشگاه عکس در دو فیلم دارد بازی می‌کند اما با این حال زمانی که متوجه شد قصد داریم پرونده ای برای او برویم در لابه لای کارهایش وقتی را برای مصاحبه خالی کرد. قرار شد برای گفت و گو سر صحنه فیلم جدیدش «شکلات داغ» برویم. اول فکر می‌کردیم نیکی کریمی در برابر انتقاد‌هایمان موضع گیری تندی بکند اما او با حوصله به همه آن‌ها پاسخ داد و به نوعی از خود و فیلم‌هایی که بازی کرده و کار‌های متنوعی که در عرصه هنر انجام داده دفاع کرد.

 

بعضی از آن‌هایی که پیگیر کار‌های شما هستند، این ایراد را می‌گیرند که بعضی کار‌هایتان در حد نامتان نیست.
ببینید! من نه مثل خیلی بازیگر‌ها سریال بازی می‌کنم و نه تله فیلم. الان خیلی بازیگر‌ها هستند که سالی پنج تا تله فیلم کار می‌کنند. من فقط ممکن است در طول سال یک فیلم تجاری کار کنم، مثل پارسال که «دو خواهر» را بازی کردم که باز هم اولین باری بود که این کار را کردم و امسال هم «آقای هفت رنگ». یک کار هم قرار است با آقای فرح بخش کار کنم که کمدی نیست و ژانر پلیسی جنایی است که مطمئنم خوب می‌شود. شاید من هر سال فعالانه دو، سه ماه فیلم کار کنم. سال پیش هم فیلم فرزاد موتمن را کار کردم که یک فیلم هنری و ایدئالیستی است. همچنین «محاکمه در خیابان» مسعود کیمیایی که هم فیلم خیلی خوبی است و هم یک فیلم تجاری پر فروش. امسال اردیبهشت یک فیلم کودک با غلام رضا رمضانی کار کردم و این دومین فیلم من است. بنابراین من مثل خیلی‌ها که 12 ماه سال انواع فیلم، سریال، تله فیلم و ... کار می‌کنند نیستم. سریال و تله فیلم را باید کنار بگذارید، می‌ماند فیلم‌هایی که به من پیشنهاد می‌شود. شما اگر خودتان نگاهی به فیلم‌های اکران بکنید متوجه می‌شوید که سینمای ایران فعلا همین است. من مجبورم از بین فیلم نامه‌هایی که پیشنهاد می‌دهند چند تا را انتخاب کنم که هوشم می‌گوید خوب دیده می‌شوند. نگاهم این است که فیلم متوسطی نباشد که نه اکران شود و نه گیشه خوبی داشته باشد. ولی از یک طرف دیگر فیلم‌های هنری ای هم که کار می‌کنم فیلم‌های خوبی هستند مثل فیلم‌های کیمیایی،  موتمن و رمضانی. شما باید همه موارد را ببینید، نه این که بگویید کریمی فقط دو خواهر را کار کرد. البته دو خواهر هم فروش میلیاردی داشته. من باید ببینم کدام فیلم خوب می‌فروشد و بعد در کنارش فیلم‌های هنری هم بازی کنم. اصلا الان چه فیلم‌هایی دارد ساخته می‌شود؟ دو، سه سال در میان پیش می‌آید که یک فیلم ویژه ساخته شود.

 

خب خودتان ترجیح نمی‌دادید به جای این فیلم‌ها، یک سریال خوب بازی کنید، مثل پارسا پیروزفر که برای «در چشم باد» پنج سال از سینما کنار کشید یا عرب نیا که وقتش را برای «مختار نامه» گذاشته؟
شاید به زودی این کار را بکنم اما ماجرا این است که چون من کار‌های دیگری هم انجام می‌دهم نمی‌توانم تمام وقتم را صرف یک سریال کنم. شاید در آینده سریالی بازی کنم که سه چهارماه بیشتر وقتم را نگیرد. نمی‌گویم نه. شاید در آینده فیلم نامه و کارگردان خوبی، سریالی پیشنهاد بدهند و قبول کنم ولی ترجیحم این است که وقتم را صرف برنامه ریزی برای نوشتن، عکاسی و فیلم سازی کنم.

 

 اما آخر بازیگر‌ها می‌گویند من همین شاخه بازیگری را دنبال می‌کنم، هم بیشتر دیده می‌شوم هم پولش بهتر است. تازه تلویزیون هم پرداخت سر وقت‌تری دارد. شما چرا این کار را نمی‌کنید؟
توجیح من این است که می‌توانم وقتم را برای کارهایی که دوست دارم تقسیم کنم. الان می‌خواهم فیلم بسازم و عکاسی کنم و می‌دانم نمی‌توانم مدت زیادی این کار‌ها را کنار بگذارم.

 

 در انتخاب‌های شما فیلم‌هایی بوده که تیم سازنده خوبی داشته ولی در اکران ناموفق بود، مثل «روانی»،‌ «دختران انتظار»، «زن دوم» و...
واقعا؟ من برای روانی کاندیدای جشنواره فجر شدم و قصه ای بود که خیلی دوستش داشتم و آن قدر تحت تاثیرش بودم که تا دو سه ماه بعدش مریض شدم و به موقعش هم فروخت. نمی‌دانم انتظارتان چیست. زن دوم هم خیلی خوب بود، با این که به شهر‌های مختلف رفتیم ولی سه، چهار ماه واقعا لذت بردیم. همه جای جهان همه بازیگر‌ها همه نوع فیلمی بازی می‌کنند. مثلا جولیا رابرتز و نیکول کیدمن در فیلم‌های کمدی و معمولی ای بازی می‌کنند که دیده نمی‌شود. من پارسال در هند داور بودم. با خانم بازیگری رو به رو شدم که همسن من بود و اتفاقا بازی اش را هم همان سالی شروع کرده بود که من شروع کرده بودم. او 180 فیلم بازی کرده بود ولی من 38 تا. شاید اگر برآیند بگیرید می‌شود سالی دوتا.

 

اما کیفیت فیلم‌هایی که شما بازی کرده اید فرق داشته، شما در فیلم‌های مهرجویی و حاتمی‌کیا بازی کرده اید!
اتفاقا این خانم هم همین طور بود و کلی فیلم بین المللی کار کرده بود مثل فیلم نیم سیک میرانایر. ولی می‌گفت من در طول سال اصلا نفس نمی‌کشم، همه اش جلوی دوربینم، مگر من چند سال وقت دارم. اتفاقا این دغدغه خیلی از بازیگر‌های ما هم هست. من بعد از ملاقات با این خانم با خودم گفتم دیدگاه‌ها چقدر در ایران قضاوتی است. همه اش ما را تحلیل می‌کنند که فلانی چرا فلان فیلم را بازی کرد. بابا! ما نهایتا بازیگریم. حالا من خیلی آدم سختگیری بوده و هستم. یک زمانی اصلا به عنوان کار به آن نگاه نمی‌کردم که ببینم قرار است چقدر دستمزد بگیرم ولی این واقعیت است که ما بازیگریم و باید کار کنیم.
من حتی اگر بخواهم فیلم خودم را هم بسازم احتیاج به سرمایه دارم. یکی از دلایلی که دارم کار می‌کنم این است که بتوانم تهیه کننده فیلم خودم باشم. توی ایران هم گزینه‌های زیادی ندارید. ولی لااقل فیلم‌های تجاری ام هم نامبر وان بوده، کنارش زن دوم هم بوده که گفتند چرا بازی کردی ولی گفتم دوستش داشتم.
الان روند همه چیز فرق کرده، این روزها داستین‌ هافمن در یک فیلم کمدی کار کرده که پرفروش شده. نمی‌خواهم مقایسه کنم ولی الان آن طرف هم فیلم‌های کمدی با بازیگران بزرگ دارد خوب می‌فروشد. هیچ کس بدش نمی‌آید مثل آن سال‌ها که مهرجویی و بنی اعتماد و بقیه فیلم‌های بزرگ می‌ساختند و ما بازی می‌کردیم باشد ولی الان این طور نیست.

 

اما بعضی‌ها می‌گویند به جای این که دو فیلم در یک سال بازی کنیم سه، چهار سال صبر می‌کنیم و یک فیلم خوب ماندگار بازی می‌کنیم؟
من روش خودم را دارم و به اشخاص دیگر کاری ندارم.

 

شما در سه دهه فعالیت تان،‌ با وجود این که نموداری سینوسی داشته اید ولی باز هم همیشه جایگاهتان را در سطح اول سینما حفظ کرده اید. با رقم‌های بالا هم قرار داد بسته اید این طور نبوده که برای بازی کردن در فیلم‌ها سطح خودتان را پایین بیاورید. رمزش چیست؟
مهم ترین چیز این است که آدم شوق و ذوقش را برای کار داشته باشد و دلش بخواهد کار درست و خوب انجام دهد. من هیچ وقت نگفتم «بریم ببینیم چی می‌شه! کار کنم، پول در بیارم» این مهم است که شما اگر بخواهید یک فیلم تجاری هم کار کنید، خوب این کار را بکنید. من جسورم و دنبال تجربه‌های تازه ام. توی یک سری فیلم‌ها گریم ام را کلا تغییر دادم. نقش‌هایم متفاوت بوده، ‌مثلا در «سه زن» یک زن بی خیال غد یک دنده بودم اما در «زن دوم» نقش یک معشوقه را بازی کردم. دل به دریا زدم. خیلی‌ها می‌گفتند تو می‌خواهی بروی فلان فیلم را بازی کنی؟ می‌گفتم «آره چی میخواد بشه مگه؟»  آدم متوجه می‌شود قرار است برای یک کار چه اتفاقی بیفتد و چی پیش می‌آید.

 

 حتی توی این کار (قهوه تلخ) که کار اول کارگردان آن است؟
من از فیلم نامه این کار خوشم آمد. من حامد کلاهداری را تا حدی می‌شناختم اما من و داریوش ارجمند و حامد کمیلی، همه به او اعتماد داریم.
ماجرا ماجرای یک جوان کافی شاپ دار است که آدم‌ها می‌آیند به کافه اش و می‌روند. دقیقا قصه‌های مینی مالیستی‌ای است که من دوست دارم. این جا عوامل خوبند و تجربه ام می‌گوید که همه چیز خوب است. من کم می‌ترسم و اطمینان می‌کنم.

 

پس با همین نگاه با همه کار کرده اید؟
اره! من باند باز نیستم. سینما خیلی کوچک است. ما بار‌ها با هم کارکرده ایم اما آدم با یک سری راحت‌تر است با یک سری نیست. ولی مجبوریم کنار بیاییم.
این یک شغل است. مهم ترین چیز، تطبیق پذیری است، این که شما بتوانید خودتان را با بقیه همراه کنید. البته من از یک طرف گروه خودم را دارم که با آن‌ها فیلم می‌سازم.

 

بعد از این که تجربه فیلم سازی پیدا کردید وقتی به عنوان بازیگر وارد پروژه ای می‌شدید چقدر نیکی کریمی کارگردان را وارد بازی تان می‌کردید؟
اصلا. به هیچ عنوان! من یک قراری با خودم گذاشتم که سر هر کاری رفتم ببینم کارگردان چی می‌خواهد. من آن جا بازیگرم.
قبلش هم من برای خودم نظرم را داشتم. چون آن سبک فیلمسازی را نمی‌پسندیدم. من این جا بازیگرم و فکرم این است که بهترین کارم را ارائه بدهم.

 

گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ

منبع: هفته نامه همشهری جوان/ شماره 237/ احسان ناظم بکایی- وحید سعیدی

بازنشر اختصاصی سیمرغ

رویاهای نیکی کریمی؛ کارگردان، بازیگر و مترجم