ستاره‌های هالیوود اسکارهای خود را کجا می‌گذارند؟!

 

خب شما بالاخره این کار را انجام دادید؛ اسکار را به دست آوردید. حالا با این جایزه بزرگ چه خواهید کرد؟ می‌دانید آن را باید کجا نگهداری کنید؟ مطمئناً باید راه مناسبی پیدا کنید تا چنین جایزه پرطرفدار و باارزشی را در آن نگه دارید؛ یک جای مناسب نه جایی عجیب و غریب. خانه مرغ‌ها؟ یخچال؟ یا مکان مورد علاقه زندگی‌تان؛ حمام؟ اینها محل مناسبی برای نگهداری یک مرد طلایی نیست.

تاکنون چند ستاره سینما اسکارهای خود را گم کرده اند، برخی هم در موارد زمانی دزدیده شده اند تا اینکه آکادمی ‌قانونی را به ثبت رساند که خرید و فروش مجسمه طلایی ممنوع شود و این باعث شد اسکار تنها ارزش معنوی پیدا کند تا بعدها شاید تنها در حراجی‌ها بتوان با قیمتی مناسب آن را فروخت. حالا دیگر دزدها خیلی علاقه‌یی به مردهای طلایی‌ هالیوود ندارند مگر اینکه بخواهند زحمت خود را زیاد کنند و آن را آب کنند که دیگر ارزش زیادی هم ندارد. بسیاری از جوایز اسکار همان طور که همه انتظارش را دارند که آنجا تماشایش کنند، در یک قفسه کتاب یا محلی ساخته شده به صورت قفسه تزیینی در بخشی از خانه نگهداری می‌شود تا مهمانان خانه بتوانند آنها را تماشا کنند. اسکار تبدیل به یکی از باارزش‌ترین ابزارهای دکوری خانه برنده جایزه می‌شود. این گزارش شما را در جریان می‌گذارد که برخی از ستاره‌ها جایزه‌های خود؛ این مردهای طلایی را کجا نگهداری می‌کنند. ستاره‌هایی مثل نیکلاس کیج، جیمی ‌فوکس، اما تامپسون و آنجلینا جولی اسکارهای خود را کجا می‌گذارند؟

 

راسل کرو که اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد سال 2001 را برای فیلم باشکوه گلادیاتور به دست آورد، می‌گوید اسکارش را در قفس مرغ نگه می‌دارد. او یک مرتع بزرگ نگهداری احشام دارد. او ادعا می‌کند مجسمه طلایی باعث شده مرغ‌هایش تخم مرغ بیشتری بگذارند. تیموتی‌ هاتون بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال 1981 برای فیلم مردم معمولی می‌گوید؛ «حدود پنج سال پیش من و خواهرم یک مهمانی در خانه من در شمال نیویورک داشتیم. خواهرم فکر کرد کار خیلی بامزه‌یی است اگر او اسکار را در یخچال بگذارد. و وقتی که مهمان‌ها بخواهند از یخچال برای خود نوشیدنی بردارند با صحنه‌یی خارق العاده مواجه خواهند شد. مهمان‌ها خیلی هیجان زده نشدند، اما من آنقدر از این کار خوشم آمد که مجسمه هنوز در همان یخچال است.»

 

جک نیکلسون کار سختی احتمالاً دارد. او تاکنون سه مجسمه از آکادمی‌ گرفته است؛ بهترین بازیگر نقش اول مرد در سال 1998 برای فیلم بهترین شکل ممکن، بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال 1976 برای پرواز بر فراز آشیانه فاخته و بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال 1984 برای فیلم دوران مهرورزی. نیکلسون خودش را خیلی بامزه حساب کرده و سه مجسمه اش را گذاشته توی کمد لباس‌ها و به نظر خودش بهترین استفاده را از آنها می‌کند. سه مجسمه طلایی او برای نگهداری کلاه‌های ارزشمند او استفاده می‌شود.

گلدی ‌هاون بهترین بازیگر نقش مکمل زن در سال 1970 برای «گل کاکتوس» خیلی عرفانی با ماجرا برخورد می‌کند؛ گلدی مجسمه اش را برده در اتاق مراقبه اش؛ همان جا که تمرینات روزانه یوگایش را انجام می‌دهد. جالب نیست؛ یوگا در کنار مجسمه‌یی از طلا. او معتقد است در اتاق درمان باید هر چیزی را که انرژی مثبتی دارد نگهداری کرد.

 

نیکلاس کیج بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال 1996 برای «ترک لاس وگاس» اسکارش را در اتاق تماشای فیلم در خانه اش در لس آنجلس نگه می‌دارد؛ در کنار قفسه فیلم‌هایش. او در حال حاضر می‌خواهد محل اقامتش را به لوئیزیانا انتقال دهد. اسباب خانه به خانه جدید او منتقل می‌شود. کیج می‌گوید؛ «الان مجسمه باید در یکی از کامیون‌ها در مسیر لوئیزیانا باشد.»

 

داستین‌ هافمن بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال 1980 برای فیلم کرامر علیه کرامر و بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال 1989 برای «مرد بارانی» دو مرد طلایی در خانه دارد. ‌هافمن می‌گوید؛ «این دو پسر در طول این سال‌ها هیچ رشدی نکرده اند و همان اندازه باقی مانده‌اند. برای همین احتیاجی ندارم تا جایشان را عوض کنم. فقط تغییر کاربری داده اند. آنها روی طاقچه اتاق مطالعه هستند و امیدوارم در این سال‌ها چیزهای زیادی را آموخته باشند.»‌ هافمن با این حرفش می‌خواهد بگوید که خیلی مطالعه می‌کند.

 

مورگان فریمن بهترین بازیگر نقش مکمل مرد سال 2005 برای فیلم «دختر میلیون دلاری» می‌گوید؛ «وقتی کار ساخت خانه ام در سال 1988 به پایان می‌رسید، یکی از پسرهایی که آنجا کار می‌کرد به من گفت می‌خواهد برایم یک قفسه جهت نگهداری جایزه‌ها و افتخاراتم درست کند. او قفسه زیبایی درست کرد و بالایش روی یک ورقه فلزی زیبا نوشت «پارک ممنوع؛ اینجا جای اسکار است». 17 سال بعد وقتی جایزه را گرفتم تا به خانه رسیدم فوراً جایزه را در آن قفسه گذاشتم. جای بهتری به نظرم نمی‌رسید. جای اسکار همان جا بود.» کیت بلانشت بهترین بازیگر نقش مکمل زن در سال 2005 برای فیلم «هوانورد» می‌گوید؛ «من مجسمه را روی پیانوی وسط سالن گذاشته ام. به نظرم بهترین جاست. چون همه دوستانم که به خانه می‌آیند، می‌خواهند مجسمه را بردارند و با آن پز بدهند. اگر جای دیگری بگذارم خودم را به دردسر انداخته ام. آنجا دم دست است و زحمتی هم برای من ندارد. حالا دیگر او یکی از افراد خانواده ما شده است.»

 

میرا ساروینو برنده اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن در سال 1996 برای «آفرودیته توانا» می‌گوید؛ «اسکار من به همراه بسیاری دیگر از خاطرات زندگی ام در کمد خاطراتم قرار دارد. در اتاق کمدی دارم که تمام خاطرات زندگی ام آنجاست و خب اسکار هم حالا یکی از خاطراتم است.»

لیزا مینلی اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن سال 1972 را برای فیلم «کاباره» گرفت. او می‌گوید؛ «اسکار خودم را در قفسه‌یی زیبا نگه می‌دارم. در کنار اسکار پدرم، وینسنت مینلی که برای فیلم «ژیژی» گرفته بود.» کاترین زتا جونز بهترین بازیگر نقش مکمل زن سال 2003 برای فیلم «شیکاگو» در مورد محل نگهداری جایزه‌اش می‌گوید؛ «اسکار را در خانه مان در برمودا نگه می‌دارم. فکر نمی‌کنم اسکارهای زیادی در آن منطقه زندگی کنند. آنجا محل امن‌تری برای اوست. می‌دانید خیلی از اینکه ازش عکاسی کنند خوشش نمی‌آید. هر کسی او را می‌بیند دوست دارد به همراه او عکس بگیرد. پس بهترین جا همان خانه در برموداست.» جودی فاستر بهترین بازیگر نقش اول زن سال 1989 برای فیلم «متهم» و بهترین بازیگر نقش اول زن سال 1992 برای «سکوت بره‌ها» می‌گوید؛ «من اسکارهایم را در حمام نگه می‌دارم چون آنجا این دو مجسمه درست مثل دو شیر آب می‌شوند. اما وقتی بخواهم از حمام استفاده کنم، همان جا یک قفسه ساخته ام که مجسمه‌ها را آنجا می‌گذارم که خیس نشوند.» اما تامپسون بهترین بازیگر نقش اول زن سال 1994 برای «پایان هوارد» و برنده اسکار بهترین فیلمنامه اقتباسی برای «حس و حساسیت» در سال 1996 هم اسکارهایش را در حمام خانه نگه می‌دارد. او می‌گوید؛ «آنها خیلی بزرگ، سنگین و براق هستند. به نظرم بهترین جا همان جاست؛ تمیزترین جای خانه که همه چیز آن براق است.»

 

الیزابت تیلور، سوزان ساراندون، لیونل ریچی و شان کانری نیز اسکار خود را در حمام نگه می‌دارند. البته بلانشت هم می‌گوید؛ «من هم به این فکر کرده بودم که اسکار را در حمام نگه دارم، اما وقتی در سال 2008 فهمیدم تامپسون اسکارهایش را در حمام گذاشته به نظرم آمد گذاشتن اسکار روی پیانو معقول ترین تصمیم ممکن است.»

 

خارج از دید

«گوئینت پالترو» بهترین بازیگر نقش اول زن سال 1999 برای بازی در فیلم «شکسپیر عاشق» اسکارش را در یک بشکه بزرگ نگهداری می‌کند. این اخلاق اسکاتلندی اوست که باارزش ترین محصول خود را داخل بشکه می‌گذارند. آنا پاکوئین وقتی جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن را برای فیلم «پیانو» در سال 1994 گرفت 11 سال بیشتر نداشت. وقتی جایزه را به خانه آورد فوراً جایی که کسی آن را نبیند قایمش کرد؛ از ترس غریبه‌ها. او در سال 2009 در مصاحبه‌یی گفت در تمام این سال‌ها اسکار در گنجه اتاقش پنهان شده بود.

 

جیمی‌ فوکس بهترین بازیگر نقش مکمل مرد سال 2004 برای فیلم «ری» گفت؛ «هر کسی که به خانه ام می‌آمد و اسکار را می‌خواست مجسمه را به او می‌دادم. چند روزی حتی آن را از خانه می‌بردند. من که نمی‌خواستم با مجسمه ام پیاده روی کنم. اگر به دلخواه خودم بود می‌خواستم مجسمه را در باربیکیو نگه دارم. خیلی‌ها فکر می‌کنند داشتن اسکار نهایت آرزوهای آدم است. اما این طور نیست. گرفتن اسکار تنها یک زمان باارزش است. اما زمان‌های باارزش در زندگی من زیاد است.» آنجلینا جولی بهترین بازیگر نقش مکمل زن سال 2000 برای فیلم «دختر ازهم گسیخته» می‌گوید؛ «اسکارم را از روزی که آن را گرفتم تا به امروز دیگر ندیده ام. همان روزی که جایزه را گرفتم آن را به مادرم هدیه دادم و او از اسکار نگهداری می‌کرد. به نظرم اصلاً کار خوبی نبود که جایزه را دور و بر خودم داشته باشم.» مادر آنجلینا در سال 2007 درگذشت و جایزه هنوز در خانه او نگهداری می‌شود.

 

المپیا دوکاکیس بهترین بازیگر نقش مکمل زن سال 1988 برای فیلم «دیوانه» تنها دو روز جایزه اش را برای خودش داشت. دو روز بعد از مراسم در حالی که مجسمه هنوز در ماشین گران قیمت او بود توسط سارقان دزدیده شد و آکادمی‌ هیچ گاه مجسمه‌یی جایگزین برای او نفرستاد. هتی مک دانیل بهترین بازیگر نقش مکمل زن سال 1940 برای فیلم «بربادرفته» جایزه اش را به دانشگاه ‌هاروارد هدیه کرد و جایزه هم در طول شورش‌های دانشگاهی سال 1960 برای همیشه ناپدید شد.

اسکار ووپی گلدبرگ بهترین بازیگر نقش مکمل زن سال 1991 برای فیلم «روح» هنگامی ‌که مجسمه را برای تمیز کردن فرستاده بود به سرقت رفت. در نهایت جایزه او در زباله‌های فرودگاه انتاریو در جنوب کالیفرنیا پیدا شد. گلدبرگ بعد از پیدا شدن اسکارش گفت؛ «دیگر این مجسمه خانه ام را ترک نخواهد کرد.»

جایزه اسکار ویلیام ‌هارت بهترین بازیگر نقش اول مرد سال 1986 برای فیلم «بوسه زن عنکبوتی» در سال 2005 به سرقت رفت؛ «اسکار هنگامی‌که من در اطراف خانه ورزش می‌کردم گم شد، در واقع دزدیده شد.» او در سال 2006 نامزد دریافت دوباره اسکار شد. او در مراسم ناهار آکادمی ‌گفت؛ «من دیگر در اطراف خانه ام ورزش نمی‌کنم. نمی‌خواهم بچه‌هایم فکر کنند این یک شیوه مرسوم است که هر وقت در کنار خانه ورزش می‌کنی اسکارت را می‌دزدند.»

 

نیک پارک کارگردان انیمیشن گرومیت و والاس هر چهار جایزه اسکارش را که برای این فیلم به دست آورده در کمدی در محل کارش در «اردمن» نگه می‌دارد. او می‌گوید؛ «این جایزه‌ها فقط متعلق به من نیست. این اسکارها به همه کمپانی تعلق دارد.»

 

گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ