اگر به بروشور نمایش‌ها، تیتراژ فیلم‌ها یا مجموعه‌های تلویزیونی دقت كرده باشی، می‌دانی كه هر فیلم و نمایشی یك «طراح لباس» دارد.
طراحی لباس برای یك نمایش یا فیلم، كار هیجان‌انگیزی است. یك طراح لباس وقتی می‌خواهد برای شخصیت‌های نمایش یا فیلمی لباس طراحی كند، پیش از هر چیز نگاه می‌كند ببیند نمایش یا فیلم چه فضایی دارد، واقعی است یا تخیلی، تاریخی یا ... آن‌وقت اگر مثلاً فیلم یا نمایش واقعی یا تاریخی باشد، باید ببیند فیلم یا نمایش در چه زمان و مكانی می‌گذرد؛ او باید ببیند آدم‌هایی كه در منطقه یا كشور خاصی كه در فیلم نامه یا نمایشنامه گفته شده، زندگی می‌كرده‌اند، در آن دوره تاریخی خاص كه در متن آمده، چه لباس‌هایی می‌پوشیده‌اند؛ و تازه این كه چه شغل یا موقعیت اجتماعی‌ای داشته‌اند. آخر در زمان‌های قدیم آدم‌ها هر شغل یا موقعیت اجتماعی‌ای كه داشتند، لباس خاص آن شغل یا موقعیت اجتماعی را می‌پوشیده‌اند و ...
اینها بخشی از كار یك طراح لباس است، به نظر كار شیرینی می‌رسد، نه؟ تازه وقتی به مرحله طراحی و انتخاب رنگ، جنس پارچه و ... می رسد، كار شیرین‌تر هم می‌شود. حالا ما هم اینجا با چند نمونه از لباس‌ها و كلاه‌هایی كه مردم جاهای مختلف دنیا در زمان‌های مختلف می‌پوشیده‌اند، آشنا می‌شویم؛ در حقیقت با بخش كوچكی از كار یك طراح لباس.
این كلاه را مردم «ناگالند» در شمال شرقی هند، در اوایل قرن بیستم میلادی سرشان می‌گذاشته‌اند. آن را با نی نیشكر، الیاف اركیده زرد رنگ، دندان گراز وحشی و پر نوعی پرنده درست می‌كنند.
این كلاه را مردم «یائو» در استان «گوانگ‌ژی» چین، در مراسمی خاص سرشان می‌گذاشته‌اند. عرض آن حدود 50 سانتیمتر است و 30 سانتیمتر هم بلندی دارد. لبه آن از ابریشم است. قسمتی كه روی سر قرار می‌گیرد، از خیزران بافته و با رشته‌هایی از مهره‌های سیاه و سفید تزئین شده است. این كلاه اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم میلادی استفاده میشده است
این بالاپوش كه نوازنده‌های اركستر ژاپنی می‌پوشیده‌اند، از ابریشم و كاغذ دوخته و با طلا تزئین شده است. لوزی روی آن نشانه‌ای است از كسی كه نوازنده برای او موسیقی می‌نواخته است.
این كلاه عجیب و غریب را هم مردم «یائو»ی چین د رمراسمی خاص بر سر می‌گذاشته‌اند. لبه آن ابریشم كاری شده؛ بدنه آن را هم از پارچه بافته شده درست كرده و روی آن را با صمغ پوشانده‌اند. این كلاه هم در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم استفاده میشده است.
این لباس نیلی‌رنگ با طرح دانه‌های سفید را یك تاجر یا كشاورز كه در شمال ژاپن زندگی می‌كرده، در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی می‌پوشیده. همه سطح آن به شیوه «ساشیكو» با دست كوك زده و دوخته شده. كوك زدن به این شیوه در سطح پارچه باعث می‌شود پارچه، در عین حال كه ظرافت و نرمی‌اش را حفظ می‌كند، مثل یك لحاف محكم و با دوام شود.
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: hamshahrionline.ir
مطالب پیشنهادی:
پارچه، قیچی، حرکت!
پوشاک هخامنشی
پوشاک، سمبل فرهنگی
چهره پوش زنان جنوب
زنان دنیای باستان چگونه آرایش می‌کردند؟!