وقتی به وسیله‌هایی نگاه میكنی كه مردم قبیله‌های جاهای مختلف دنیا ساخته و در زندگی روزمره‌شان استفاده می‌كنند، احساس میكنی به موزه آثار هنری رفته‌ای؛ راستی چرا؟
یك دلیلش این است كه آنها به طبیعت وجودشان نزدیك‌ترند وناخودآگاه به زیباتر شدن هر لحظه زندگی‌شان اهمیت می‌دهند؛ برای همین در انجام كوچك‌ترین كارهایشان ذوق به خرج می‌دهند؛ در عین حال، با زهم به دلیل طبیعی‌تر بودنشان، آنها این كار را در آرامش و با تمركز كامل انجام می‌دهند، بدون این كه نگران نتیجه كار یا انجام كارهای بعدی‌شان باشند. این‌طوری آنها از هر لحظه زندگی‌شان لذت می‌برند، چه موقع ساخت این وسیله‌ها، چه موقع استفاده از آنها؛ و همه این حس‌های خوشایند در چیزهایی كه می‌سازند منعكس و به ما كه آنها را نگاه می‌كنیم، منتقل می‌شود.
یك دلیلش این است كه آنها به طبیعت وجودشان نزدیك‌ترند وناخودآگاه به زیباتر شدن هر لحظه زندگی‌شان اهمیت می‌دهند؛ برای همین در انجام كوچك‌ترین كارهایشان ذوق به خرج می‌دهند؛ در عین حال، با زهم به دلیل طبیعی‌تر بودنشان، آنها این كار را در آرامش و با تمركز كامل انجام می‌دهند، بدون این كه نگران نتیجه كار یا انجام كارهای بعدی‌شان باشند. این‌طوری آنها از هر لحظه زندگی‌شان لذت می‌برند، چه موقع ساخت این وسیله‌ها، چه موقع استفاده از آنها؛ و همه این حس‌های خوشایند در چیزهایی كه می‌سازند منعكس و به ما كه آنها را نگاه می‌كنیم، منتقل می‌شود.
نمای پايه ظرف
نمای زير ظرف
این ظرف سنگی را مردم منطقه «نیكویا» در «كاستاریكا» در جشن‌ها و مراسم‌شان استفاده می‌كنند. قسمت اصلی ظرف مستطیلی است كه قوس پیدا كرده؛ مستطیل چهار گوشه دارد، اما سازنده خوش ذوق این ظرف برای آن سه پایه در نظر گرفته؛ اندازه، زاویه، شكل این پایه‌ها و فاصله‌شان نسبت به هم، هم زیباست و هم مناسب وزن و تعادل ظرف. دو پایه پشتی به شكل سر پرنده تراشیده شده‌اند و زیر و روی ظرف با نقش‌های هندسی در هم بافته، تزئین شده؛ نقش‌هایی كه زمانی در میان مردم این منطقه، نشانه قدرت بوده است.
كوله بچه، از زمان‌های قدیم كاربرد داشته است. این كوله بچه را مردم «شیپیبو»ی برزیل دوخته‌اند. جنس آن كتان است و آویزهایش از استخوان گوسفند. ببین روی این استخوان ها چه نقش‌های ظریف و زیبایی تراشیده شده! كسی كه این كوله را درست كرده، با این كار ساده، این وسیله كاربردی را به یك اثر هنری زیبا تبدیل كرده‌است.
این قاشق را كه «آریسا» نام دارد، مردم «پاپوا»ی گینه نو، از پوست نارگیل ساخته‌اند. نقشی كه پشت دسته آن تراشیده شده، از طرح‌های ساده هندسی تشكیل شده، اما خود به خود چهره یك انسان را تداعی می‌كند. سوراخی كه روی دسته آن تعبیه شده، برای این است كه بشود آن را آویزان كرد، اما طرحِ قاشق را هم زیباتر كرده.
این نوع ظرف را كه «آیوادارو» نام دارد ژاپنی‌ها در مراسم نامزدی استفاده می‌كنند: داماد چیزهایی را برای خانواده عروس می‌فرستد؛ از جمله نوعی نوشیدنی كه در این ظرف‌ها می‌ریزند.
شكل این ظرف‌ها خیلی ساده است: چوب‌های مستطیل شكل عمودی و افقی، بدنه‌‌ای شبیه به استوانه و یك مخروط؛ با وجوداین، مجموعه‌ای متعادل و زیبا به‌وجود آورده‌اند. در عین حال، هر كدام از اجزای ظرف به دلیلی خاص در این مجموعه قرار گرفته: تكه چوب‌افقی، دسته ظرف است و چوب‌های عمودی، شكل شاخ را تداعی می كنند كه به باورهای مردم ژاپن قدیم مربوط می‌شود.
شكل این ظرف‌ها خیلی ساده است: چوب‌های مستطیل شكل عمودی و افقی، بدنه‌‌ای شبیه به استوانه و یك مخروط؛ با وجوداین، مجموعه‌ای متعادل و زیبا به‌وجود آورده‌اند. در عین حال، هر كدام از اجزای ظرف به دلیلی خاص در این مجموعه قرار گرفته: تكه چوب‌افقی، دسته ظرف است و چوب‌های عمودی، شكل شاخ را تداعی می كنند كه به باورهای مردم ژاپن قدیم مربوط می‌شود.
این آویز گردن، از طلا ساخته شده و متعلق به قبیله «ناگادا» در جزیره «فلور» اندونزی است. مردم ناگادا، چنین آویزی را به عروس‌هایشان هدیه می‌دهند تا به عنوان دارایی شخصی به خانه‌شان ببرند؛ هدیه‌ای كه طبق اعتقادهای مردم قبیله خیر و بركت می‌آورد و از اشیای ارزشمندی به حساب می‌آید كه هر كسی می‌تواند بعد از مرگش برای بازماندگانش به جا بگذارد.
این شانه را مردم گینه نو از بامبو ساخته‌اند
گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
www.seemorgh.com/culture
منبع: hamshahrionline.ir
مطالب پیشنهادی:
جایگاه مجسمه های آفریقایی در میان قبیله ها
موسیقی بخشی از زندگی مردمان آفریقا
اولین سفالگری ها در تاریخ
هنر سنتی بازگشت به خویشتن
ماهی های سنگی در رودخانه خاکستری