دارویی فراموش شده!؟

نام علمی سنجد «Elaeagnusan gastifolial» است و رویشگاه این درخت به دلیل سازگاری آن با محیط‌های مختلف در اغلب نقاط كره زمین از جمله آمریكای شمالی، اروپای شرقی و غربی، آسیای مركزی و شمالی و ... است.

به گزارش ایسنا منطقه علوم پزشکی تهران زمان‌های گذشته سنجد ارزش بیشتری داشت و آن قدر طرفدارانش زیاد بود كه علاوه بر سر سفره هفت‌سین در سبد غذایی مردم نیز برای خود جایی داشت.

امروز از درخت سنجد و میوه آن در صنایع غذایی، بهداشتی، دارویی، صنایع چوبی و عطرسازی استفاده می‌شود.

از پوست درخت سنجد یك ماده شیمیایی - دارویی مهم به نام تتراهیدروآرمور و متیل و از برگ آن آلكانویید كه در صنایع داروسازی كاربرد دارد، استخراج می‌شود.

اسانس گل سنجد نیز در صنایع داروسازی و آرایشی و عطرسازی كاربرد فراوان دارد.

اگر آرد و هسته میوه سنجد با هم آسیاب شوند، مصرف خوراكی آن، بیمار‌ی آرتروز را درمان می‌كند. این تركیب برای درمان اسهال و زخم‌معده نیز بسیار مفید است.

میوه سنجد طبق نظر حكمای طب سنتی طبیعتی سرد و خشك دارد و برای سرفه‌های گرم مفید و آثار تقویت‌كننده و فرح‌‌بخش دارد. این میوه همچنین صفرا را قلع و قمع كرده و قی و آشفتگی را تسكین می‌بخشد.

در هند از روغن هسته سنجد، شربت غلیظی درست می‌كنند كه در هنگام التهاب غشاهای مخاطی همراه با ترشح مانند موارد زكام و همچنین در موارد عفونت‌های برونشها مصرف می‌كنند.

در اسپانیا نیز از شیره گل سنجد برای قطع تب‌های مهلك و خطرناك استفاده می‌شود.گل سنجد گرم، خشك و معطر است (مقدار خوراك از آن پنج‌گرم است) كه به صورت دم‌كرده یا جوشانده مصرف می‌شود.

جوشانده یا دم كرده گل سنجد برای بیماری‌هایی مانند فلج، كزاز و قلب و نیز تقویت معده و كبد، برطرف كردن زخم‌های ریوی و تنگی نفس، نفخ و یرقان مفید است.

به طور كلی در قسمت میانبر سنجد (آردی شكل) دو نوع قند گلوكز و فروكتوز و هفت نوع چربی اشباع شده و اشباع نشده وجود دارد و نیز در قسمت درونبر (هسته چوبی) 17 نوع آمینو اسید و مقداری پروتئین وجود دارد كه هریك از این آمینواسیدها خواص دارویی بسیار مفیدی دارند.