شیطنت‌های نوروزی کودکان

معاشرت های نوروزی

خانواده به عنوان یک نهاد اجتماعی، وظیفه پرورش نسل آینده را به عهده دارد. مهم ترین کارکرد خانواده، انتقال جهان بینی و آموزش سلسله مهارت هایی است که کودک را برای زندگی اجتماعی آماده می‌سازد.

والدین به عنوان منابع قدرت و الگوهای رفتاری، مهم ترین چارچوب نگرشی وچگونه زیستن را به کودکان منتقل می‌کنند. کودک با مشاهده رفتار والدین به طور غیرمستقیم از آنها یادمی‌گیرد، چگونه غذا بخورد، چطور لباس بپوشد، درحضور دیگران چه زمان و با چه شیوه‌ای صحبت کند یا اصلا از چه کلماتی استفاده کند تا بیشتر مقبول واقع شود.

نحوه معاشرت بچه ها

گاهی رفتار بچه‌ها درمعاشرت‌های نوروزی ما را می‌آزارد. لذا بدان جهت که رفتار فرزانمان موجبات شرمندگی ما را در حضور دیگران فراهم نیاورد، می‌توانیم در موقعیت‌های مناسب به آنها آموزش دهیم که هنگام حضور در میهمانی‌ها و یا رسیدن میهمان چگونه رفتار کنند.

گاهی کودکان از حضور میهمان در منزل سوءاستفاده می‌کنند و با درک معذورات والدین از محدود کردن آنها در حضور غریبه‌ها، رفتارهایی نامناسب از خود نشان می‌دهند یا چیزی را طلب می‌کنند که امکان فراهم کردن یا دسترسی به آن آسان نیست و یا اینکه اصلا صلاح نیست در اختیار کودک باشد. در اینگونه موارد بهتر است توجه کودک را به موضوع دیگری جلب کنیم و اجازه ندهیم کودک از حضور دیگران استفاده کرده و از والدین "باج" بگیرد. کودک باید متوجه شود اجازه ندارد از حساسیتهای والدین در جهت منافع و خواست شخصی خود استفاده کند و با آزرده خاطر کردن آنها به مقصود خویش برسد. چرا که اصلا حق ندارد اصول رفتاری خویش را بر پایه این نگرش که فقط من راضی باشم و رضایت یا ناراحتی دیگران اهمیتی ندارد، بنا کند.

البته گاه ریشه این رفتارهای نادرست در رفتارهای ما والدین نهفته است. زیرا گاهی رفتار نادرست کودک را بامزه و بانمک توصیف می‌کنیم و حتی در برابر گستاخی آنها می‌خندیم و با این شیوه، آنها را به ادامه رفتار ناشایست تشویق می‌کنیم اما زمانی که همین حرف ها و حرکات ناپسند در حضور دیگران تکرار می‌شود، احساس شرمساری وشرمندگی می‌کنیم و شاید مجبور شویم دست به تنبیه کودک بزنیم. بهتر است اگر شاهد رفتار اشتباهی از کودک هستیم، او را به گوشه‌ای خلوت ببریم و خطایش را گوشزد کنیم تا ضمن احترام به میهمان و کودک، از رفتار ناپسندش جلوگیری کرده باشیم.

گاهی در دید و بازدیدهای نوروزی، دامنه توجه محدود و حوصله اندک کودکان را نادیده می‌گیریم و تصور می‌کنیم وقتی با بحث های کسل کننده و نامفهوم، حوصله آن ها را سر می‌بریم، باید مثل مخاطبین بزرگسال همچنان ساکت بنشینند و شیطنت نکنند.

بد نیست گاهی هم کودکان را مخاطب قرار دهیم و با آنها حرف بزنیم و البته والدین نیز اجازه دهند کودکان خود، به پرسش ها پاسخ دهند تا تعادل لازم حفظ شده و همه از دور هم بودن لذت ببرند و شادی نوروز بین همه تقسیم شود وکودکان نیز بتوانند با احساس خوب، به تدریج ورود به دنیای بزرگسالی را تجربه کنند.

 گردآوری: گروه سبک زندگی سیمرغ