سه اشتباهی كه والدین انجام می‌دهند

به‌عنوان یك پدر یا مادر، حتماً می‌دانید كه ارتباط با فرزند یكی از مهم‌ترین اركان تربیتی به حساب می‌آید
وقتی بچه‌ها با والدین‌شان احساس نزدیكی كنند كمتر در رفتار با آنها دچار ناسازگاری و كشمكش می‌شوند. در نتیجه وقتی كودك احساس امنیت كند راحت‌تر می‌تواند مشكلاتش را با پدر و مادرش در میان بگذارد و به آنها گوش دهد و نصیحت‌های آنها را به كار بندد.

 

 

1-‌ با فرزندتان ارتباط برقرار كنید:
وقتی فرزندتان صحبت می‌كند، سؤالی می‌پرسد، خبرهای مهمی را با شما در میان می‌گذارد و یا حتی كناره‌گیری می‌كند، چه كاری انجام می‌دهید؟ آیا او را نادیده می‌گیرید، به او اشاره می‌كنید كه ساكت باشد یا با او هر وقت كه خود مایل هستید به صحبت می‌نشینید؟ تا آنجایی كه ممكن است وقتی فرزندتان با شما مشغول صحبت است و شما در حال انجام كاری هستید آن را متوقف كنید و با دقت به حرف‌هایش گوش دهید. اگر صحبت‌هایش نیاز به جواب دارد با دقت به آنها جواب دهید‌. این توجه‌، به آنها احساس اعتبار و مهم بودن می‌دهد و آنها را تشویق به صحبت كردن و درمیان گذاشتن آنچه در ذهنش می‌گذرد، می‌كند.

 

2- آنها را ستایش كنید:
از جملات منفی و تحقیر‌كننده استفاده نكنید. وقتی همواره فرزندتان را با جملات تحقیرآمیز مورد خطاب قرار می‌دهید ممكن است برای دفعات اول واكنش چندانی نشان ندهد و با لبخندی تلخ یا حتی لحظه‌ای گریه كردن بحران، ظاهراً پایان یابد ولی آنها بعد از مدتی به‌طور ناخودآگاه شروع به تجزیه و تحلیل رفتارهای والدین‌شان می‌كنند و آنجاست كه با نوعی بی‌اعتقادی به شما می‌نگرند. حتی اگر در میان جملات تحقیرآمیز متعدد جملات تشویق‌آمیز محدودی نیز به كار برده باشید، به‌تدریج حس منفی و مأیوس‌كننده، آنها را به گوشه‌گیری یا از قصد و به‌منظور جلب توجه، به انجام‌ندادن كارهایی كه والدین از آنها انتظار دارند وادار می‌كند.جالب است بدانید در تحقیقات متعددی كه از بعد روانشناسی انجام شده است بسیاری از نوجوانانی كه به اعتیاد و مواد‌مخدر گرفتار می‌شوند جزو همین گروه از بچه‌ها هستند كه همواره دچار بازخورد منفی از طرف والدین‌شان بوده‌اند.

 

والدین باید همواره آنچه را كه فرزندشان انجام می‌دهد یا به زبان می‌آورد به دیده انصاف توصیف كنند. اگر به نكته یا مورد منفی در رفتار و كلام او برمی‌خورید او را از طرق مختلف و از راه مسالمت‌آمیز آموزش دهید. هرگز در حضور جمع سعی نكنید نقش یك معلم دلسوز را برای فرزندتان بازی كنید زیرا این حركت باعث می‌شود كه برای همیشه از خودتان تصویر یك شخصیت منفی و غیرقابل احترام بسازید و عزت نفس و خودباوری او را لگدمال كنید.

به كودكتان اجازه دهید كه مسیرهای مختلف را با نظارت شما تجربه كند تا بتواند در آینده راه را از چاه تشخیص دهد.

سعی كنید در راستای آنچه فرزندتان بدان علاقه‌مند است(نه آنچه شما به آن علاقه دارید) برای او مسیر درستی  را هموار‌سازید به‌عنوان مثال اگر فرزندتان به نوشتن داستان علاقه‌مند است ولی دیكته خوبی ندارد هنگامی‌كه او از شما می‌خواهد مطالبش را بخوانید، بدانید انتظار تحسین و راهنمایی دارد نه اینكه شما از كنار اصل موضوع كه خواندن و اظهارنظر درباره نوشته‌هایش است بگذرید و مرتب با لحنی انتقادآمیز از غلط دیكته‌های فراوانش صحبت كنید. آیا بهتر نیست به او بگویید: «خیلی دوست دارم نوشته‌هایت را حتی اگر 700 تا غلط املایی هم داشته باشد بخوانم تا بعد راجع به بخش‌هایی كه به‌نظر من و تو خوب و بد می‌آید صحبت كنیم تا به مرور، دیكته‌ات هم بهتر شود.»

3- از انتقاد مستقیم بپرهیزید:
در روابط والدین و فرزندان هیچ‌چیز مانند انتقاد به سرعت دیوار و سردی ایجاد نمی‌كند. عدم‌تأیید كودك توسط والدین دردناك‌ترین و غیرقابل جبران‌ترین حمله شخصیتی است. جملاتی نظیر «تو تنبلی، تو بی‌مسئولیتی» شخصیت او را به كلی منهدم می‌كند.

به جای به كاربردن جملات انتقادی، با احترام به فرزندتان تفهیم كنید كه كدام حركت و رفتار است كه از نظر شما غیرقابل پذیرش و ناراحت‌كننده است و به آنها گزینه‌های رفتاری مناسب پیشنهاد دهید و به فرزندتان فواید نوع رفتارخاصی كه مدنظرتان است را تفهیم كنید؛ به‌عنوان مثال وقتی فرزندتان ظرف غذایش را بعد از اتمام روی میز رها می‌كند‌، به جای اینكه با صدای بلند او را مورد شماتت شدید قرار دهید به او بگویید جای این ظرف برای تمیزشدن و استفاده دوباره در ظرفشویی است، پس لطفاً ظرف‌هایت را داخل آن قرار بده.

    
 گردآوری:گروه سبک زندگی سیمرغ