بیمارستان است یا سربازخانه؟

پوریا عالمی در طنزنوشت: چندماه پیش که دیانا را برده بودیم بیمارستان، توی اتاقش داشتم براش قصه تعریف می‌کردم که یکهو خانوم سیاهپوشی آمد توی اتاق و دیانا تا دیدش رنگش پرید و گذاشت زیر گریه.

گفتم: تسلیت می‌گویم، چیزی شده؟ چرا سیاه پوشیدید؟

گفت: نه چیزی نیست. من پرستار بخش کودکانم.

گفتم: خب چرا سیاه پوشیدی؟ جشن هالووین که نیست، بخش کودکان است. حالا من به بخش‌های دیگر کار ندارم، شما با این چشم‌های مهربان، چرا یک چیزی می‌پوشی که بچه اینطوری بترسد؟ حالا عموی بچه بماند.

گفت: لباس فرم بیمارستان همین است دیگر.

گفتم: همه‌چیز از فرم خارج شده و هیچ‌چیز سر جای خودش نیست و هر چیزی که سر جای خودش است چیز مهمی نیست.

حالا چندماه گذشته. الان موبایلم دلینگی کرد و اس‌ام‌اس وارده من را یاد آن روز انداخت: «شورایعالی نظام پرستاری با دعوت از طراحان برای ارایه طراحی لباس متحدالشکل پرستاری در کشور گفت: به بهترین ایده‌ها و طرح‌ها در روز پرستار جوایزی نفیس اعطا می‌شود.» من نمی‌دانم چرا همیشه توی خاکی رانندگی می‌کنیم. لباس متحدالشکل؟ همچین می‌گویید متحدالشکل آدم بغضش می‌گیرد.

سربازخانه است مگر؟ چرا همه‌چیز باید متحدالشکل باشد؟ یعنی به نظر ما مسوولان معتقدند اگر کاری که می‌کنند به چشم نیاید انگار کاری نکرده‌اند. بعد یک کاری می‌کنند که کار می‌دهند دست مردم. ما می‌گوییم پرستاران را متحدالشکل نکنید.

بیمارستان به بیمارستان فرق داشته باشند سطح درمان کشور می‌آید پایین؟ جای این حرف‌ها پرستاران مهربان، یک روپوش سفید بر تن کنید، تا مریض بدبخت که روی تخت بیمارستان درازبه‌دراز افتاده، به‌راحتی پرستار مهربان و مامور قبض روح را تشخیص دهد، همه مشکلات حل است. بعد، من خودم آمبولانسم را می‌فروشم جایزه می‌دهم بهتان.