بیانیه 13 موسوی؛ درخواست میرحسین برای لغو تجمع

 به گزارش تابناک،وی همچنین با انتقاد تلویحی از برخی تندروی ها در شعارهای روز قدس و تاكید بر اجرای بدون تنازل قانون اساسی و به ویژه جمهوری اسلامی، نه یك كلمه كم نه یك كلمه زیاد، با اشاره به برخی تلاشها برای تحریم كشورمان اظهار كرده است: این نه تحریم یك دولت،‌ بلكه تحمیل رنج‌های بسیار بر مردم است راه سبز را زندگی كردن به این معناست و ما با اعمال هرگونه تحریمی بر علیه ملت خود مخالفیم.
در بخشی هایی از بیانیه مهندس موسوی آمده است: راهپیمایی روز قدس امسال در روند حوادث چند ماه گذشته بدون تردید یك نقطه عطف محسوب می‌شود. نتایجی بسیار مبارك از آنچه در این مناسبت اتفاق افتاد انتظار می‌رود كه مختص به یك سلیقه و یك گرایش نیست، بلكه فضلی عام و دستاوردی برای تمام كسانی است كه در این سرزمین ریشه دارند، حتی اگر برخی از آنها به خاطر پیشداوری‌های نادرست اینك و امروز نتوانند این نعمت و رحمت را لمس كنند.
این بركت، میوه دوراندیشی‌های امام بود. او بارها به ما می‌گفت بنیان‌های درست را چنان بگذارید كه پس از شما اگر خواستند هم نتوانند آنها را خراب كنند. شاید ما نتوانسته باشیم حق این رهنمود را به درستی ادا كنیم، ولی او خود در سیره‌اش این‌گونه عمل می‌كرد؛ تمامی ستون‌های جمهوری اسلامی را بر پایه‌هایی از اعتماد مردم برافراشت و علاوه بر آن در هر سال چندین سنت و میعاد برای حضور عملی آنان در صحنه قرار داد، تا كسی قادر نباشد این شالوده را دیگرگون كند.
روز قدس از جمله این میعادهاست. با چنین سنتی نمی‌توان مردم را از صحنه دور كرد. با چنین دعوتی نمی‌توان بدون تامین و ترویج عدل در داخل به وقوع ستم در دور دست معترض بود. آن گاه او این مناسبت را نه فقط مختص به فلسطین، كه روز مستضعفین و اسلام نامید تا كمترین شائبه‌ای باقی نگذارد. اینك ارزش اهتمام آن پدر دلسوز برای پر كردن مستمر صحنه از حضورهای میلیونی مردم معلوم می‌شود.

سی سال پیش از این امام ما از مسلمانان جهان خواست با حفظ تعدد و تفاوت‌هایشان بر روی درد مشتركی كه تمامی آنان را می‌آزرد همصدا شوند. چقدر این پیام با سخن امروز ما نزدیك است؛ اسلام نگفته است برای آن كه وحدت پیدا كنیم باید مثل هم بیندیشیم. آن وحدتی كه ما بدان دعوت شده‌ایم در عین قبول تفاوت‌هاست و قدس روزی است كه مسلمانان باید با تحمل تنوع در دیدگاه‌های خود درمان دردهای مشترك‌شان را دنبال كنند. از این روست كه اگر این مناسبت به یك پسند سیاسی تعلق یابد سال به سال شكوه خود را از دست می‌دهد؛ آثاری كه برایش آرزو شده است باقی نمی‌گذارد و دیگر نمی‌تواند روز اسلام و روز مستضعفان باشد.
آرمان این روز آن است كه رنگ‌های گوناگون را آمیخته با یكدیگر به صحنه بیاورد. روز قدس امسال ما این گونه نبود، اما برای چنین چیزی بود. اتفاقا اینجانب آخرین جمعه از رمضان امسال را در میان كسانی حاضر شدم كه جمعی از آنان با مشت‌های گره كرده به پیشوازم آمده بودند و برایم آرزوی مرگ داشتند. در مسیر پرهیاهویی كه بایكدیگر همراه شده بودیم سیمایشان را مرور می‌كردم و می‌دیدم‌ كه آن چهره‌ها را دوست دارم. و می دیدم پیروزی ما آن چیزی نیست كه در آن كسی شكست بخورد. همه باید با هم كامیاب شویم، اگرچه برخی مژده این كامیابی را دیرتر درك كنند.

...خشونت چاره ساز نیست. ادخلوا فی السلم كافه؛ همگی در مسالمت وارد شوید. خشم مركبی است كه سوار خود را به زمین می‌زند. .... ما به اندازه‌ای كه از خود صبر و خرد نشان بدهیم از كوشش‌هایمان نتیجه می‌گیریم و اگر به سوی تندروی‌های بی‌‌دلیل بلغزیم چه بسا كه حاصل یك هفته و یك ماه تلاش را در یك روز و یك صحنه جا بگذاریم. مردم ما از آن رو خود را شایسته رفتارهایی مناسب‌تر از سوی حاكمان می‌بینند كه هوشیار و خردمندند،‌ و خردمند كسی است كه نه فقط میان خوب و بد، بلكه میان خوب و خوبتر و بد و بدتر تمیز بدهد.
....
آن چیزی كه می‌تواند این هدف بزرگ را محقق كند پایبندی به شعارهای زرینی است كه انتخاب كرده‌ایم. هیچ كلمه‌ای كه دوستی و برادری میان مردم را تحت تاثیر قرار دهد به بازسازی هویت و وحدت ملی ما نمی‌انجامد. ما اسلام رحمانی را درمان دردهای خود می‌دانیم ...

ما خواستار اجرای بدون تنازل قانون اساسی و بازگشت جمهوری اسلامی به اصالت اخلاقی نخستینش هستیم. ما جمهوری اسلامی نه یك كلمه كم نه یك كلمه زیاد را می‌خواهیم، .....
ما تنها در صورتی به این اطمینان می‌رسیم كه دستاوردهای سیاسی - اجتماعی خود را به زندگی‌های روزمره‌مان متكی كنیم. در طول یك قرن گذشته مردم ما از این قبیل دستاوردها كم نداشته‌اند، اما همه آنها متكی به مبارزه بوده است؛ تا فضای جهاد و تلاش وجود داشت این دستاوردها زنده بود و همین كه مردم خسته می‌شدند یا تصور می‌كردند باید به خانه‌هایشان بازگردند محصول از میان می‌رفت. مبارزه امری مقدس است، اما دائمی نیست. آنچه دائمی است زندگی است.

این درسی است كه ما از رزمندگان خود در هشت سال دفاع مقدس آموختیم. در آن سال‌ها دو گروه در جبهه‌های جنگ حاضر می‌شدند؛ گروه نخست ایام جنگ را مبارزه كردند و سپس به نظرشان رسید وقت زندگی كردن رسیده است؛ وقت آن كه پول روی پول بگذارند و برج روی برج بسازند. و گروه دوم كه برای معنویتی سرشارتر به جبهه می‌رفتند. آنها برای ایثار كردن عازم جبهه نمی‌شدند؛ می‌رفتند تا از فضای نورانی‌ آنجا بهره‌مند شوند.
شاید برای كسانی كه آن فضا را تجربه نكرده‌اند هضم این كلمات آسان نباشد، اما واقعیت دارد. نه آن كه ایثار نمی‌كردند؛ نامدارترین قهرمانان ما آنان بودند. اما درمقابل آن گوهرهایی كه به دست می‌آوردند باور نداشتند كه دارند از خود‌گذشتگی می‌كنند. آنها سال‌های جنگ را زندگی كردند و پس از آن مبارزه‌شان شروع شد؛ مبارزه‌ای آرام برای پاسداری از حیاتی، یا لااقل خاطره حیاتی كه چشیده بودند. اگر آنها نبودند ما نمی‌توانستیم هشت سال با دستان خالی بایستیم.

در زمان انتخابات وقتی گروهی از آنان مرا مفتخر كردند و كمیته ایثارگران را به عنوان یكی از فعال‌ترین بخش‌های ستاد اینجانب شكل دادند احساس سربلندی می‌كردم و چون می‌گفتند به امید تجدید نورانیت ایام امام گردهم ‌جمع شده‌اند بار خود را به مراتب سنگین‌تر می‌دیدم. بعید می‌دانم كسی در میان ملت ما باشد كه به آنان مباهات نكند. آنها درست در نقطه مشترك سبزی قرار دارند كه همه ما را به یكدیگر پیوند داده است.
...اخیرا گروهی از اساتید ایرانی مقیم خارج در نامه‌ای ضمن تشریح برداشت خود از راه سبز امید هر چیزی كه منافع ملت ایران را تامین كند هدف این جنبش معرفی كرده بودند. بر این اساس آنان توصیه می‌كردند كه بخواهیم در هیچ تحریمی بر علیه ایران شركت نكنند. اینجانب نظر آنان را پسندیدم و بر آن صحه گذاشتم، زیرا این نه تحریم یك دولت،‌ بلكه تحمیل رنج‌های بسیار بر مردم است راه سبز را زندگی كردن به این معناست و ما با اعمال هرگونه تحریمی بر علیه ملت خود مخالفیم.
این یك نمونه است. كسی به كسانی كه این خواسته را با ما در میان می‌گذارند از ضرورت زندگی كردن راه سبز نگفته بود. ما بقی ما نیز از این ضرورت آگاه باشیم یا نباشیم به هدایتی فطری در همین مسیر هستیم، لذا ضرورت ندارد كه این شیوه را به یكدیگر تلقین كنیم؛ تنها كافی است از آن آگاه باشیم و پرستاری كنیم.

زندگی ادامه دارد و افراد موقتی هستند. هر جمعی و جماعتی كه سرنوشت خود را به بود و نبود كسان پیوند زدند سرانجام - حداقل با فقدان او - سرخورده شدند. هرگاه مردمی برای تنی یا افرادی از همراهان عادی خود امتیازات بی‌دلیل قائل شدند سرانجام تشخیص عقلانی خود را در مقابل خواست آنان واگذار كردند و به جاه‌ طلبان مجال دادند كه در آنان طمع كنند.
در پایان بیانیه میرحسین موسوی درباره اخباری مبنی بر برگزاری مراسم تولد وی آمده است: تولد اینجانب نه هفتم مهر كه روز آشنایی با شماست. حتی اگر روز هفتم مهر به دنیا آمده بودم نیز جا نداشت حركت شما به كیش شخصیت آلوده شود. امیدوارم این كلمات مرا صمیمانه و از سر نگرانی و نه یك شكسته‌ نفسی بی‌حقیقت و تعارف‌ گونه تلقی كنید.