بیماری در آستانه اخراج از بیمارستان!

خیلی‌هایمان در مواقعی که پای افتخار به گذشته می‌افتد، نه تنها شعر «بنی آدم اعضای یک پیکرند...» را از بریم، بلکه در عظمت محتوای این بیت‌ها به ماجرای نوشته شدن آن بر سر در سازمان ملل اشاره کرده و‌گاه سخنمان را با اشک شوق و غرور به پایان می‌بریم؛ غافل از اینکه شباهتی با شاعر داشته یا در شعار مانده باشیم!

به گزارش «تابناک»، بیش از یک سال از ماجرای پر سر و صدای‌‌ رها کردن چند بیمار بی‌بضاعت در بیابان نگذشته که خبر می‌رسد ماجرا در یک بیمارستان دولتی در حال تکرار است؛ خانواده پیرمرد بیماری که در این بیمارستان بستری است در پرداخت هزینه‌های درمان عاجز شده‌اند و درک این عجز برای بیمارستان کافی است تا قبل از درمان حکم ترخیص وی امضا شده و آژانس برای انتقال وی به درب منزل مهیا شود!

یکی از فرزندان وی در این باره می‌گوید: سالهای دور وضع مالی پدرمان که در کار فرش بود، رونق خوبی داشت اما به دلایل مختلف با ورشکستگی مواجه شد و زندگیمان با مشکلاتی مواجه شد؛ جدایی والدین یکی از آخرین آن‌ها بود تا اینکه مادرمان زندگی جدیدی آغاز کرد و دیگر مدت‌ها خبری از پدرمان نداشتیم.

تلخی بی‌خبری از وی پانزده سال ادامه داشت تا اینکه سرانجام در اواخر سال ۸۹ از طریق افراد نیکوکار و به کمک خدای بزرگ به پدرمان رسیدیم؛ به این ترتیب که ایشان را در حوالی حرم امام (ره) در حالی یافته بودند که از بیماری‌های زیادی رنج می‌برد و البته تصادفی که سال‌ها قبل برایش رخ داده بود، منجر به از دست رفتن حافظه وی شده بود تا جایی که حتی نام خود را به خاطر نداشت و سپس موفق شده بودند که برخی بیماری‌های وی رادرمان کرده و با سکنی دادن موقت پدرمان، سر نخ‌ها را تا رسیدن به ما دنبال کنند.

البته شرایط ما [فرزندان پیرمرد بیمار] هم به گونه‌ای نبود که بتوانیم پذیرای پدر باشیم چرا که از سه نفرمان تنها یکی شاغل است و البته در منزل ناپدری سکونت داریم؛ با این توصیف، به هر دری زدیم تا سرانجام با کمک یکی از آشنایان توانستیم وی را در یک آسایشگاه بخش خصوصی نگهداری کنیم تا اینکه پای چپ پدر که مورد جراحی قرار گرفته بود، عفونت شدیدی کرد و مجبور شدیم برای رفع عارضه وی را در بیمارستان «س...» بستری کنیم.

در این مدت هزینه‌های زیادی برای درمان ایشان متحمل شدیم به نحوی که فقط پانسمان‌های خاص ایشان ماهانه حدود چهارصد هزار تومان هزینه دارد و بیمارستان هم مدام فشار می‌آورد که مبلغ نیم میلیون تومان علی الحساب به حسابشان واریز کنیم و البته چون برایمان مقدور نیست، چاره را در صحبت با مددکاری بیمارستان دیدیم تا شاید بتوانیم پدرمان را تحت پوشش کمیته امداد، بهزیستی یا نهاد مشابه دیگری قرار داده و مشکل بی‌آشیانگی وی بعد از درمان را هم حل کنیم چون علی رغم علاقه و محبتی که به پدرمان داریم، برایمان مقدور نیست که وی را به‌‌ همان آسایشگاه قبلی برگردانده و ماهانه یک میلیون و صد هزار تومان هزینه نگهداری وی را متقبل شویم.

ساعاتی از مذاکره با مددکاری بیمارستان نگذشته بود که از بیمارستان با منزل ناپدریمان تماس گرفتند و گفتند که پدرمان ترخیص شده و قرار است با آژانس راهی منزلش کنند! در شرایطی که درمان وی به اتمام نرسیده و عفونت پای وی در شرایط خوبی نیست و البته هیچ کس توضیحی برای این کار هم ندارد تا تنها التماس‌های ما مانع از این اقدام غیر انسانی به طور موقت (مهلت دو سه روزه) شود.