پارسا پیروزفر، مردی که می توانست رایان گاسلینگ ایران باشد + عکس

نگاهی به کارنامه هنری پارسا پیروزفر

دهه هفتاد را باید دهه تغییرات در سینمای ایران دانست. با اتمام جنگ و شروع دوران تازه‌ای بنام سازندگی فضای جامعه ایران عوض شد. مردم بعد از هشت سال جنگ تصمیم داشتند زندگی کنند و این میل و اشتیاق به زندگی در طبقه متوسط بیشتر از سایر طبقات به چشم می‌خورد.

در این میان سینما به عنوان یکی از سرگرمی‌های مهم طبقه متوسط تلاش می‌کرد خودش را نو کند و از سنت‌های دهه شصتی خود جدا شود. این نوسازی باید خودش را در همه ابعاد نشان می‌داد. ویترین از همه چیز مهم‌تر بود و این‌جا بود که ویترین سینمای ایران هم نو شد. به جای بازیگران قدیمی چهره‌های جدیدی پا به عرصه سینما گذاشتند که با سلیقه مردم در دوران پس از جنگ همخوانی داشتند. ابوالفضل پورعرب ستاره شد، نیکی کریمی به صحنه آمد، خسرو شکیبایی تبدیل به سوپراستاری دوست‌داشتنی و متفاوت در سینمای ایران شد. همه چیز بیانگر تغییر در جامعه بود.

گذشت و به نیمه دهه هفتاد که رسیدیم، طبقه متوسط در یک تغییر فاز اساسی ماهیت سیاسی هم پیدا کرد. حالا نیازهای این طبقه صرفاً پیشرفت اقتصادی نبود، آن‌ها آزادی‌های سیاسی و اجتماعی هم می‌خواستند و موتور محرک برای رسیدن به این آزادی‌ها جوانانی بودند که در سینما و تلویزیون به دنبال تصویری از خود می‌گشتند. در پناه تو در چنین فضایی از تلویزیون پخش شد و مثل بمب صدا کرد. داستان یک مربع عشقی در دانشگاه هنر با کلی بازیگر جوان و خوش‌چهره و تازه‌کار اتفاق تازه‌ای به حساب می‌آمد که توجه همه مردم خصوصاً جوانان را به خود جلب کرده بود. پارسا پیروزفر بدشانس‌ترین بازیگر این سریال بود، نقشش دچار سانسور شدیدی شد و همین باعث شد کمتر از بازیگران دیگر این سریال دیده شود. اما پیروزفر با اتکا به گذشته پُرباری که داشت و آموزش‌هایی که دیده بود خیلی زود توانست جای خودش را در سینمای ایران پیدا کند.

پارسا پیروزفر در سریال در پناه تو

کارگردانان مشهور و بزرگ سینمای ایران علاقه‌مند شدند با بازیگران سریال در پناه تو کار کنند و این‌گونه بود که پیروزفر که سابق بر این فقط نقش‌های کوتاهی در مجسمه ابراهیم وحیدزاده و  پری مهرجویی بازی کرده بود شد یکی از رفقای ضیافت کیمیایی. دل‌نازک‌ترین و بامزه‌ترین رفیق جمع یعنی کاراکتری به اسم «عبد»، که خوشمزگی‌هایش چهره دیگری از پیروزفر نشان داد. چهره بازیگری که نمی‌خواهد اسیر چهره‌اش باشد و قصدش این است که بازی‌های متفاوتی هم ارائه دهد.

بعد از فیلم ضیافت، فیلم مرسدس پیش آمد که نقش پیروزفر در آن مکمل نقش فروتن بود و بهترین مکمل فیلم، اولین صحنه ورود او به فیلم که دارد در تئاتر شهر یک تئاتر خیابانی یک نفره اجرا می‌کند هنوز هم یکی از به یادماندنی‌ترین صحنه‌های این فیلم زیر متوسط است. سال بعد پیروزفر مجدداً سری به تلویزیون زد و در کپی ضعیف در پناه تو یعنی در سریال قلب من بازی کرد.

پارسا پیروزفر در مرسدس

بعد نوبت به «شیدا» کمال تبریزی رسید که داستان عاشقانه متفاوت یک رزمنده نابینا به یک پرستار را روایت می‌کرد. فیلم سر و صدای زیادی کرد و نشان داد پیروزفر از آن بازیگرهایی است که توانایی بازی در هر نقشی را دارد. اما درست از همین سال بود که یک دوره فترت برای پارساپیروزفر پیش آمد و او به مدت پنج سال در فیلم‌هایی بازی کرد که چیزی به کارنامه او اضافه نکرد. سال 1382 اما سال متفاوتی شد.

عکس پارسا پیروزفر در شیدا

بازی در نقش یوسف مهمان مامان باعث شد بار دیگر توجهات به سمت پیروزفر جلب شود. او در فیلم شوخ و شنگ مهرجویی نقش یک جوان معتاد را متناسب با فضای فیلم عالی بازی کرد. جوانی که از یک خانواده مرفه است اما از ریشه‌های خود جدا شده و حالا دارد با گردوفروشی روزگار می‌گذراند در دستان پیروزفر بدل به شخصیتی شد که در میان انبوه شخصیت‌های دیگر این فیلم بیش از همه در یاد می‌ماند. معتادی متفاوت از تمام معتادان سینمای ایران با رگه‌های پُررنگی از طنز که در اتمسفر فیلم بدل به بهترین نقش مکمل کار شده بود.

بعد از مهمان مامان پیروزفر انتخاب عجیبی کرد و بدل به بازیگر اصلی سریال پُرخرج و طولانی مسعود جعفر جوزانی شد. در چشم باد مثل مختار که باعث احیا فریبرز عرب‌نیا شد، پیروزفر را احیا نکرد. حضور پنج ساله در این سریال را باید دوره فترت دوم بازیگری پارسا پیروزفر دانست که باعث دوری او از سینما شد.

پارسا پیروزفر در چشم باد

در این پنج سال پیروزفر می‌توانست به واسطه درخشش در مهمان مامان نقش‌های بهتر و ماندگارتری در سینما بازی کند که با حضور در سریال جعفری جوزانی این فرصت را از خودش گرفت. بعد از آن هم پیروزفر به حاشیه رفت. درخشش‌های گاه و بی‌گاهش روی صحنه تئاتر و حضور کوتاهش در بعضی فیلم‌ها آن چیزی نبود که از بازیگری در قواره پیروزفر انتظار می‌رفت. پیروزفر بااستعدادترین بازیگر آن نسل است.

حضور مداوم پیروزفر در تئاتر و بازی در نمایش‌های مختلف باعث شده او بازیگر متفاوتی نسبت به دیگر هم‌نسلان خود باشد. او که در جوانی با کارگردان بزرگی مثل بهروز غریب‌پور و بهرام بیضایی کار کرده بود. هیچ‌گاه ارتباطش با تئاتر را قطع نکرد و بعدها خودش نمایش‌های سنگین و پیچیده‌ای مانند گلن گری، گلن راس و ماتریوشکا را هم به روی صحنه برد. در ماتریوشکا خودش ارتش یک نفره بود و به تنهایی 30 نقش متفاوت را بازی کرد. این حضور متفاوت در تئاتر از پیروزفر بازیگری ساخت که قادر است هر نقشی را درست آنطور که لازمه یک فیلم یا سریال است بازی کند.

فیلم باران کوثری و پارسا پیروزفر "بی حسی موضعی"

میان تمام ستاره‌هایی که در نیمه دهه هفتاد وارد سینمای ایران شدند پیروزفر تنها بازیگری است که توانست پرستیژ خودش را حفظ کند و در هر فیلمی بازی نکند.

البته که او شاید در این سالهای فعالیت انتخاب‌های غلط داشت اما این انتخاب‌های غلط برای بازیگری در اندازه او غلط به حساب می‌آمدند. همین نقش‌ها می‌توانست آرزوی بازیگران هم نسل او باشد. پیروزفر نباید به حاشیه می‌رفت اما رفت. کارنامه او نشان می‌دهد که در سینمای ایران از همه توانایی‌های او که حتی در فیلم تجاری مانند فیلم نقاب هم درخشش خیره‌کننده‌ای داشت استفاده درستی نشد.

پیروزفر می‌توانست برای خودش یک رایان گاسلینگ ایرانی باشد اما سینمای ایران نه اندازه هالیوود است که برای چنین بازیگری نقش‌های متفاوت داشته باشد نه آنقدر در آن فیلم خوب تولید می‌شود که هرکس در جایگاه خودش فرصت انتخاب‌های متفاوت داشته باشد. پیروزفر هم بیش از چیز دیگری اسیر این فضای سینمای ایران شد و به حاشیه رفت.

انتخاب‌های غلط خود او و ساختار معیوب سینمای ایران دلیل اصلی این حاشیه‌نشینی است وگرنه کیست که نداند پیروزفر از اکثر هم‌نسلان خود که همین الان هم در انبوهی از تولیدات سینمای ایران کار می‌کنند بازیگر بسیار بهتری است.

بیشتر بدانید : مروری بر شیوه بازیگری پارسا پیروز فر

بیشتر بدانید : بیوگرافی پارسا پیروزفر، بازیگر جذاب و همه فن حریف! + تصاویر

بیشتر بدانید : بازگشت پارسا پیروزفر به سینما: مروری بر کارنامه هنری

بیشتر بدانید : پارسا پیروز فر، پیروز یکی از سخت ترین بازی هایی که تا کنون انجام شده...

 

گردآوری: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
seemorgh.com/culture
منبع: vigiato.net